Muzyka jest jednym z najstarszych sposobów uzewnętrzniania ludzkich przeżyć i emocji. Stwarza możliwość oddziaływania nie tylko na wybrane sfery funkcjonowania, ale i na człowieka jako na jedność ciała, umysłu i ducha.
Muzykoterapia obejmuje dwie grupy oddziaływań:
- muzykoterapię receptywną – polega na wykorzystywaniu wpływu muzyki na psychofizyczny rozwój człowieka;
- muzykoterapię aktywną – łączy dobierane bodźce dźwiękowe z aktywnością ruchową.
Zatem muzyka łączy oddziaływania na:
- sferę ruchową;
- procesy poznawcze jednostki;
- procesy emocjonalne;
- sferę społeczną.
Muzyka uwrażliwia na odbiór bodźców z otoczenia, wpływa na rozwój świadomości własnego ciała, koncentracji uwagi, pamięć, wyobraźnię. Pobudza ciało w zakresie ruchów dowolnych. Kształtuje rozwój gracji ruchów, poczucia sprawstwa, umiejętność współdziałania w grupie. Może mieć także wpływ na kształtowanie się dyspozycji twórczych.
Muzyka jest jednym z niewerbalnych sposobów wyrażania siebie, daje możliwość odbioru miłych i przyjemnych doznań. Może być źródłem odprężenia, pomaga przezwyciężać monotonię, nawiązać kontakt z drugim człowiekiem. Te cechy czynią ją szczególnie atrakcyjną dla ludzi upośledzonych umysłowo. W trakcie zajęć muzykoterapeutycznych mają oni możliwość przeżycia i doświadczenia czterech podstawowych sytuacji terapeutycznych:
- odreagowania;
- rytmizacji;
- relaksacji;
- aktywizacji.
Jest to metoda, przy pomocy której można tworzyć sytuacje dostarczające sposobności, do zaspokajania potrzeb psychicznych osób głębiej upośledzonych umysłowo.
Bibliografia:
Pilecki J. (red.), Usprawnienie, wychowanie i nauczanie osób z głębszym upośledzeniem umysłowym, Kraków 1998