Stwierdzenie dysleksji wymaga wielospecjalistycznej diagnozy:
- badań diagnostycznych – dokonywane są w poradni psychologiczno – pedagogicznej przez zespół składający się z psychologa, pedagoga, często logopedy, korzysta się również z konsultacji lekarskich w zależności od potrzeb (okulista, laryngolog, foniatra, psychiatra);
- badań psychologicznych – pozwalają ocenić poziom funkcjonowania intelektualnego;
- badań pedagogicznych – pozwalają ustalić, czy trudności w czytaniu i pisaniu występują jednocześnie, czy w izolacji oraz w jakim nasileniu.
Badania te są bezpłatne, wykonywane tylko za zgodą rodziców.
Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu rozpoznaje się tylko w wypadku stwierdzenia prawidłowego rozwoju umysłowego.
Zatem, rozpoznaje się dysleksję rozwojową, gdy stwierdza się:
- prawidłowy rozwój umysłowy;
- obecność istotnych opóźnień rozwoju funkcji (słuchowo – językowych, wzrokowo – przestrzennych, integracji tych funkcji), które stanowią podstawę do wykształcenia się umiejętności czytania i pisania;
- wczesne występowanie trudności w czytaniu i pisaniu (od początku nauki szkolnej, w zerówce i klasie pierwszej);
- trudności w czytaniu lub pisaniu są nasilone i długotrwałe, nie ustępują zaraz po podjęciu pomocy w domu, a nawet w pierwszym okresie terapii.
Nie rozpoznaje się dysleksji rozwojowej, gdy trudności:
- są jedynie wynikiem złego funkcjonowania narządów zmysłu (niedosłuch lub wada wzroku);
- należą do zespołu symptomów inteligencji niższej niż przeciętna, upośledzenia umysłowego;
- są skutkiem schorzenia neurologicznego (mózgowe porażenie dziecięce, epilepsja);
- są wyłącznie wynikiem zaniedbania środowiskowego i dydaktycznego; najczęściej wówczas dziecko początkowo nie ma trudności, pojawiają się one i konsekwentnie nasilają w starszych klasach szkoły podstawowej.
Bibliografia:
Bogdanowisz M. Czabaj R., Jestem rodzicem dziecka z dysleksją – najważniejsze informacje i wskazówki do pracy, Gdynia 2006