Terapia mowy

Nauka dziecka:

  • nawiązywania kontaktu wzrokowego (patrzenie na rozmówcę);
  • spostrzegania przedmiotów (fiksowania wzroku na przedmiocie);
  • reagowania na własne imię;
  • nauka rozumienia i wykonywania prostych poleceń (np.: weź- daj, włóż, wybierz, pokaż);
  • nauka wykonywania gestów adekwatnych do sytuacji (np.: „papa”, „cześć, przybij piątkę” itp.);
  • nauka własnej sprawczości dziecka (rozdz. 2 „Być sprawcą” z książki „Wiem, czego chcę„);
  • nauka świadomego dokonywania wyboru (rozdz. 3 „Wiem, czego chcę – nauka wybierania” z książki „Wiem, czego chcę„);
    • wybieranie jednego spośród dwóch elementów;
    • wskazywanie przez dziecko tego, co wybrało.
  • nauka wskazywania (np.: całą dłonią, palcem);
  • nauka świadomości stałości przedmiotu (odnajdywanie ukrytego przedmiotu, niezależnie od tego, gdzie jest i w jaki sposób został schowany);
  • nauka symboli, kolejność:
    • przedmioty,
    • fotografie kolorowe,
    • fotografie czarno – białe;
  • rozdz. 5 „Pomóc słowom zabrzmieć” z książki „Wiem, czego chcę
  • w późniejszym etapie nauki  – nauka zadawania pytań (rozdz. 4 „Pytania o świat” z książki „Wiem, czego chcę„);
  • w  późniejszym etapie nauki – nauka zabawy symbolicznej.



Terapię mowy rozpoczyna się od wypracowywania z dzieckiem właściwych jego nawyków związanych z mówieniem, a więc systematycznych ćwiczeń doskonalących aparat mowy:

  • masaże twarzy:
    • masaż policzków, żuchwy, przełyku i warg;
    • usprawnianie języka, wędzidełka, podniebienia i dziąseł;
  • terapia karmienia (dziecko musi nauczyć się żucia, gryzienia, połykania pokarmu – czynności będących jakby preludium dla rozwoju mowy);
  • ćwiczenia prawidłowego oddechu, emisji głosu, ćwiczenia oddechowe;
  • ćwiczenia narządów artykulacyjnych (wargi, język, podniebienie miękkie, twarde – dodatkowe informacje), nauka naśladowania ruchów warg, języka itd.
  • nauka świadomości własnego ciała (zabawy paluszkowe, zajęcia metodą Knill’a);
  • ćwiczenia fonacyjne (wyrażenia dźwiękonaśladowcze – naśladowanie różnorodnych odgłosów i czynności, następnie nazywanie osób, zwierząt, przedmiotów (zabawek), czynności. Rozpoczynamy od tego co jest bliskie i znane dziecku, od konkretnych przedmiotów, stopniowo przechodząc do ich ilustracji aż do utrwalenia właściwej nazwy.)
  • zabawy słowne (zestawy różnych obrazków, zdjęć, ilustrowanych książeczek, rymowanki itp.)

PAMIĘTAJ:

  • Najważniejsza jest komunikacja (odbieranie czytelnych komunikatów od dziecka (tj. uśmiech, płacz, ruchy ciała);
  • Gdy dane dziecko (nie w pełni sprawne) nabierze większej odrębności i świadomości własnej sprawczości zaczyna porozumiewać się.
  • Cały czas należy komentować zachowania dziecka, co robi , czyli dużo do niego mówimy.
  • Mówimy do dziecka prostym językiem, polecenia wypowiadamy krótkie i treściwe.
  • Opisujemy słowami to , co robimy i wspierajmy się symbolami, gestami.
  • O odpowiedniej pozycji dziecka podczas nauki (pozycja siedząca).
  • O cierpliwości i wytrwałości.