Nauka dziecka:
- nawiązywania kontaktu wzrokowego (patrzenie na rozmówcę);
- spostrzegania przedmiotów (fiksowania wzroku na przedmiocie);
- reagowania na własne imię;
- nauka rozumienia i wykonywania prostych poleceń (np.: weź- daj, włóż, wybierz, pokaż);
- nauka wykonywania gestów adekwatnych do sytuacji (np.: „papa”, „cześć, przybij piątkę” itp.);
- nauka własnej sprawczości dziecka (rozdz. 2 „Być sprawcą” z książki „Wiem, czego chcę„);
- nauka świadomego dokonywania wyboru (rozdz. 3 „Wiem, czego chcę – nauka wybierania” z książki „Wiem, czego chcę„);
- wybieranie jednego spośród dwóch elementów;
- wskazywanie przez dziecko tego, co wybrało.
- nauka wskazywania (np.: całą dłonią, palcem);
- nauka świadomości stałości przedmiotu (odnajdywanie ukrytego przedmiotu, niezależnie od tego, gdzie jest i w jaki sposób został schowany);
- nauka symboli, kolejność:
- przedmioty,
- fotografie kolorowe,
- fotografie czarno – białe;
- rozdz. 5 „Pomóc słowom zabrzmieć” z książki „Wiem, czego chcę„
- w późniejszym etapie nauki – nauka zadawania pytań (rozdz. 4 „Pytania o świat” z książki „Wiem, czego chcę„);
- w późniejszym etapie nauki – nauka zabawy symbolicznej.
Terapię mowy rozpoczyna się od wypracowywania z dzieckiem właściwych jego nawyków związanych z mówieniem, a więc systematycznych ćwiczeń doskonalących aparat mowy:
- masaże twarzy:
- masaż policzków, żuchwy, przełyku i warg;
- usprawnianie języka, wędzidełka, podniebienia i dziąseł;
- terapia karmienia (dziecko musi nauczyć się żucia, gryzienia, połykania pokarmu – czynności będących jakby preludium dla rozwoju mowy);
- ćwiczenia prawidłowego oddechu, emisji głosu, ćwiczenia oddechowe;
- ćwiczenia narządów artykulacyjnych (wargi, język, podniebienie miękkie, twarde – dodatkowe informacje), nauka naśladowania ruchów warg, języka itd.
- nauka świadomości własnego ciała (zabawy paluszkowe, zajęcia metodą Knill’a);
- ćwiczenia fonacyjne (wyrażenia dźwiękonaśladowcze – naśladowanie różnorodnych odgłosów i czynności, następnie nazywanie osób, zwierząt, przedmiotów (zabawek), czynności. Rozpoczynamy od tego co jest bliskie i znane dziecku, od konkretnych przedmiotów, stopniowo przechodząc do ich ilustracji aż do utrwalenia właściwej nazwy.)
- zabawy słowne (zestawy różnych obrazków, zdjęć, ilustrowanych książeczek, rymowanki itp.)
PAMIĘTAJ:
- Najważniejsza jest komunikacja (odbieranie czytelnych komunikatów od dziecka (tj. uśmiech, płacz, ruchy ciała);
- Gdy dane dziecko (nie w pełni sprawne) nabierze większej odrębności i świadomości własnej sprawczości zaczyna porozumiewać się.
- Cały czas należy komentować zachowania dziecka, co robi , czyli dużo do niego mówimy.
- Mówimy do dziecka prostym językiem, polecenia wypowiadamy krótkie i treściwe.
- Opisujemy słowami to , co robimy i wspierajmy się symbolami, gestami.
- O odpowiedniej pozycji dziecka podczas nauki (pozycja siedząca).
- O cierpliwości i wytrwałości.